Prof. Dr Ata Atun
Turkey’s decision to completely stop its trade with Israel is likely to trigger a number of new developments in the coming months, deeply affecting Israel’s strategy of aggression, genocide and extermination of the Palestinian people.
Israel is the 12th country to which Turkey exports the most.
According to Turkish Statistical Institute (TurkStat) data, the volume of trade between Turkey and Israel in 2023 was $6.8 billion, 76 per cent of which consisted of goods sold by Turkey to Israel.
In addition to this, Israel imports overland – especially strategic products such as oil – through Turkey. Therefore, it is certain that Turkey’s imposing restrictions on the shipment of products that Israel buys from third countries, raw materials and reserve ores that Israel needs for production, especially the oil that Israel buys from Azerbaijan, through its territory and ports, will put Israel’s economy in trouble. (Israel’s dependence on Turkey in this regard is many times higher than Turkey’s dependence on Israel).
Considering these facts, Turkey’s decision to completely halt mutual trade with Israel resembles and evokes the global isolation policy that many countries implemented in the last years of the 20th century against the ‘apartheid’ regime in the Republic of South Africa, which ruthlessly implemented the idea that whites of European origin were superior to other races, including the suspension of the purchase and sale of all goods and services, and the severing of political and diplomatic relations.
The last government in the Republic of South Africa, formed by whites of European descent, which had managed to maintain the apartheid regime for more than a century with the use of brute force in addition to the military and police force, in which whites were not arrested in any way, was crushed under these global isolations and gave up. Apartheid was buried in the dusty pages of history, never to return.
It should be noted that Turkey’s decision is not primarily directed against the Israeli people. The reason for this decision is the removal of the Israeli government, which persistently pursues the policy of genocide with its policy of global isolation, from power and the cessation of attacks against the Palestinian people and Gaza.
It is certain that if some countries with common sense take Turkey’s decision to stop trade with Israel as an example and decide to stop their trade with Israel in the coming days, this will put Israel in a difficult situation despite all the support that the US has given/will give to Israel.
At this stage, the US factor and Turkey-US political and economic relations have begun to come to the fore and gain importance. A few days ago, 57 Democratic Party members of the US House of Representatives asked US President Joe Biden to cut off aid to Israel, stating that Israel’s continued attacks would bring the region to the brink of a war that Israel and the US cannot afford, and the US government’s statement that it respects Turkey’s decision indicates that the regional balances have changed.
In the coming weeks, it is possible to say that Israel will lose global support to a great extent, will rapidly move towards isolation, and as a result, the pro-genocide government will leave power, the attacks will stop and the Palestinian state will make great gains towards recognition.
Prof. Dr. (Civil Engineer), Assoc. Prof. Dr. (UA. Relations) Ata ATUN
Member of the Advisory Board of the TRNC President
TRNC Republican Assembly 1st Term Deputy
Prof. Dr. Ata Atun
Türkiye’nin İsrail ile olan ticaretini tamamen durdurma kararı, önümüzdeki aylarda bir takım yeni gelişmeleri tetikleyerek, İsrail’in Filistin halkına uyguladığı saldırı, soykırım ve yok etme stratejisini derinden etkileyecek gibi gözüküyor.
İsrail, Türkiye’nin en çok ihracat yaptığı 12’inci ülke konumunda.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre 2023 yılında Türkiye İsrail arasındaki ticaret hacmi 6,8 milyar dolar olup, bu alışverişin yüzde 76’sı Türkiye’nin İsrail’e sattığı mallardan oluşmakta.
İsrail, buna ilaveten kara yolu üzerinden yaptığı ithalatı, -özellikle petrol gibi stratejik ürünleri- Türkiye üzerinden yapmakta. Bu yüzden de, Türkiye’nin kendi toprakları ve limanları üzerinden İsrail’in üçüncü ülkelerden aldığı ürünlerin, üretim için gereksinim duyduğu, hammadde ve rezerv cevherlerin özellikle de İsrail’in Azerbaycan’dan aldığı petrolün sevkiyatına kısıtlama getirmesinin İsrail’in ekonomisini sıkıntıya sokacağı kesin. (Bu konuda İsrail’in Türkiye’ye bağımlılığı, Türkiye’nin İsrail’e olan bağımlılığından kat be kat fazla.)
Bu gerçekler göz önüne alındığında, Türkiye’nin, İsrail ile yapılmakta olan karşılıklı ticareti tamamen durdurma kararı, 20’nci yüz yılın son yıllarında birçok ülkenin Güney Afrika Cumhuriyeti’nde, Avrupa kökenli beyazların, diğer ırklardan üstün olduğu fikrini acımasızca uygulayan “apartheid” rejimine karşı uyguladığı izolasyonu, bütün mal ve hizmetlerin alım ve satışının durdurulmasını, siyasi ve diplomatik ilişkilerin kesilmesini içeren küresel izolasyon politikasına benzemekte ve çağrıştırmakta.
Güney Afrika Cumhuriyeti’nde bir asırdan fazla bir süre ile asker ve polis gücüne ilaveten beyazların hiçbir şekilde tutuklanmadığı kaba güç uygulaması ile apartheid rejimini sürdürmeyi başarmış Avrupa kökenli beyazların oluşturduğu son hükümet, bu küresel izolasyonların altında ezilmiş ve pes etmişti. Apartheid uygulaması da bir daha geri gelmemek üzere tarihin tozlu sayfalarına gömülmüştü.
Şunu da belirtmek de yarar var ki, Türkiye’nin bu kararı esas itibarıyla İsrail halkına yönelik değil. Bu kararın alınmasının nedeni, küresel izolasyon politikasıyla soykırım politikasını ısrarla sürdüren İsrail hükümetinin iktidardan gönderilmesi, Filistin halkına ve Gazze’ye yönelik saldırıların durması.
Özellikle bazı sağduyu sahibi ülkelerin de Türkiye’nin İsrail ile ticareti tamamen durdurmak uygulamasını örnek alıp ileriki günlerde İsrail ile yapmakta oldukları ticareti durdurma kararı almalarının, ABD’nin İsrail’e verdiği/vereceği tüm desteğe rağmen İsrail’i zora sokacağı kesin.
Bu aşamada, ABD faktörü ve Türkiye-ABD siyasi ve ekonomik ilişkileri ileri çıkmaya ve önem kazanmaya başlamış durumda. Birkaç gün evvel, ABD’de 57 Demokrat Partili Temsilciler Meclisi üyesinin, İsrail’in saldırılara devam etmesinin bölgeyi, İsrail’in ve ABD’nin göze alamayacağı boyutta bir savaşın eşiğine getireceğine değinerek ABD Başkanı Joe Biden’dan İsrail’e yapılan yardımların kesilmesini istemesi ve de ABD hükümetinin, Türkiye’nin bu kararını saygı ile karşıladığını açıklaması, bölgesel dengelerin değiştiğine işaret etmekte.
İleriki haftalarda, İsrail’in küresel desteği büyük oranda kaybedeceğini, hızla yalnızlaşmaya doğru gideceğini ve bunun sonucu olarak da soykırım yanlısı hükümetin iktidardan gideceğini, saldırıların duracağını ve Filistin devletinin tanınma yolunda büyük kazanımlar elde edeceğini söylemek mümkün.
Prof. Dr. (İnş. Müh.), Doç. Dr. (UA. İliş.) Ata ATUN
KKTC Cumhurbaşkanı Danışma Kurulu Üyesi
KKTC Cumhuriyet Meclisi 1. Dönem Milletvekili
Prof. Dr. Ata Atun
This was the catchphrase of the Greek Cypriots between the years 1960 to 2017 in Cyprus.
The Greek Cypriots and Greeks, who leaned their backs to the Atlantic Alliance and the Christian world, thought and acted as if the island of Cyprus was their private property, their homeland, an integral part of the Great Byzantine Kingdom, and kept saying “We are the owners of Cyprus”.
In order to cleanse the island of Cyprus from the Turkish Cypriots, relying on the Atlantic Alliance and the Christian world, they applied the genocide, same as the armed attacks in Gaza of today, to us, the Turkish Cypriots during years 1963 to 1974.
When the Atlantic Alliance and the Christian world, which claim to be the flag bearers of “Human Rights, Peace and Justice”, did not raise voices such as “What are you doing, stop the massacres and genocide, you are violating human rights”, the brutal genocide they inflicted on us continued for 11 years till 1974.
They thought that they had the right to take away all the materialistic and spiritual life opportunities of the Turkish Cypriots by the armed attacks, to crush the Turkish Cypriots, to destroy them, to squeeze them into a tiny area like three percent of the island and only allow them to breathe, and they thought they were successful with the full scale support of the Atlantic Alliance and the Christian world.
In the second stage of the so-called negotiations that started in 1968, they would get up from the negotiation table whenever they felt like it, they would immediately reject the peaceful proposals made to them, they would try to corner the Turkish Cypriots by making proposals that would never happen and could not be accepted, they would put them in a difficult position and try to put them in a guilty position. Although it was agreed at the last stage of these negotiations to grant partial autonomy to the Turkish Cypriots, the Greek Cypriot leader of the period, Makarios, said, “I will not give the Turkish Cypriots even a neighbourhood headman ship, let alone an autonomy”, revealing that the negotiations were made for show and ended them.
Such was the mindset of the Greeks, such was the idea that they owned the island of Cyprus.
In July 1974, when the Colonels’ Junta in Greece staged a coup d’état on the island, overthrew the 1960 Republic of Cyprus, declared the “Hellenic Republic of Cyprus”, annexed the island to Greece and declared it as part of the Greece, the situation suddenly changed. Turkey, as a guarantor, had to intervene in order to re-establish the abolished 1960 Republic of Cyprus in the manner and method clearly stated in Annex 1, Article 4 of the 1960 Constitution of the Republic of Cyprus. In this way, the Turkish Cypriots were freed from captivity and were able to establish their own sovereign state in the northern parts of the island.
The negotiations, which started in 1977 to stop the armed conflicts on the island of Cyprus and to restore the 1960 Republic of Cyprus, ended in 2017 in Crans Montana, where the last stage of the negotiations was held, with the Greek Cypriots leaving the table due to their megalomanic and maximalist demands and behaviours.
The power and effectiveness of the Atlantic Alliance, which has been going on in the world since 1945, has started to decrease. The political and economic support of the Russian Federation and its allies, which unconditionally supported the Greeks and Greek Cypriots within the Christian world, came to an end. In the process, the mountains on which the Greek Cypriots had leaned and cocked their backs collapsed.
Once upon a time they were saying “We are the owners of the island of Cyprus. Whatever we say, whatever we want, only happens”. By the time the political situation dramatically changed. The Greek Cypriots and Greeks are now begging and pleading for the Turkish Cypriots to sit at the negotiation table. They are trying to get the support of the strong partners of the Atlantic Alliance such as the UN, the US and the EU to intervene, but no positive results.
It is time for them to pay for “obstructing the two peoples on the island from living in PEACE”, which they are the cause of the failure of the Annan Plan by voting “NO – OXI” in the Annan Plan referendum held on April 24, 2004, relying on the Atlantic Alliance and the Christian world…
Prof. Dr. (Civ Eng), Assoc. Prof. Dr. (Int Rel) Ata ATUN
Advisory Board Member of the TRNC President
TRNC Republican Assembly 1st Term Deputy
Prof. Dr. Ata Atun
Bir dönemin ağızlardan düşmeyen cümlesiydi bu.
Arkalarını Atlantik İttifakına ve Hristiyan dünyasına dayamış Kıbrıs Rumları ve Yunanlar, Kıbrıs adasını kendilerinin özel mülkü, vatan toprağı, Büyük Bizans Krallığı’nın ayrılmaz bir parçası zannediyorlar, öyle davranıyorlar ve “Kıbrıs’ın sahibi biziz” diyorlardı.
Sırtlarını dayadıkları Atlantik İttifakına ve Hristiyan dünyasına güvenerek Kıbrıs adasını Kıbrıs Türklerinden temizlemek için günümüzde aynen Gazze’de yaşanan silahlı saldırılara dayalı soykırımı biz Kıbrıs Türklere uygulamışlardı.
“İnsan Hakları, Barış, Adalet” konularının bayrak taşıyıcıları olduklarını iddia eden Atlantik İttifakından ve Hristiyan dünyasından “Ne yapıyorsunuz, katliamları, soykırımı durdurun, insan haklarını çiğniyorsunuz” gibi sesler yükselmeyince de bizlere uyguladıkları acımasız soykırım 11 yıl devam etti.
Kıbrıs Türklerinin maddi manevi tüm yaşam imkanlarını silahlı saldırılarla ellerinden almalarını, Kıbrıs Türklerini ezmelerini, yok etmeye çalışmalarını, adanın yüzde üçü gibi küçücük bir bölge içine sıkıştırarak sadece nefes almalarına izin vermelerini kendilerine hak görüp, dış destekle başarılı olduklarını zannediyorlardı.
1968 yılında başlayan ikinci etap göstermelik sözde müzakerelerde, akıllarına estiğinde müzakere masasından kalkarlar, kendilerine yapılan barışçıl önerileri anında reddederler, hiç olmayacak ve kabul edilemeyecek öneriler yaparak Kıbrıs Türklerini köşeye sıkıştırırlar, zora sokarlar, suçlu konuma düşürmeye çalışırlardı. Bu müzakerelerin en son aşamasında Kıbrıslı Türklere kısmi muhtariyet verilmesi üzerinde mutabakata varılmış olmasına rağmen, dönemin Rum lideri Makarios “Ben Kıbrıs Türklerine bırakın muhtariyet vermeyi, mahalle muhtarlığı bile vermem” diyerek müzakerelerin göstermelik yapılmış olduğunu gözler önüne sermiş ve sonlandırmıştı.
Rumların kafaları böyle bir kafa, Kıbrıs adasına sahip oldukları düşüncesi de bu düzeydeydi.
1974 yılının Temmuz ayında Yunanistan’daki Albaylar Cuntası adada darbe yapıp, 1960 Kıbrıs Cumhuriyeti’ni yıktıktan sonra “Kıbrıs Helen Cumhuriyeti”ni ilan edip, adayı da Yunanistan’a katıp Yunan toprağı ilan edince, durum aniden değişti. Garantör olan Türkiye, uluslararası tescil edilmiş garantörlük hakkını kullanarak, 1960 Kıbrıs Cumhuriyeti Anayasası EK 1, Madde 4’de açıkça belirtilen şekil ve yöntemle lağvedilmiş 1960 Kıbrıs Cumhuriyetini tekrardan tesis etmek için müdahale etmek zorunda kaldı. Bu sayede Kıbrıs Türkleri esaretten kurtuldu ve adanın kuzeyinde egemen oldukları kendi devletlerini kurmayı başardılar.
Kıbrıs adasındaki silahlı çatışmaları durdurmak ve 1960 Kıbrıs Cumhuriyeti’ni tekrar hayata geçirmek için 1977 yılında başlatılan müzakereler, 2017 yılında, müzakerelerin son etabının yapıldığı Crans Montana’da Rumların megalomanik ve maksimalist istek ve davranışları nedeni sonrası masadan kalkmaları ile son buldu.
Dünya üzerinde 1945 yılından beri süregelmekte olan Atlantik İttifakının gücü ve etkinliği azaldı. Hristiyan dünyası içinde Yunanlara ve Kıbrıs Rumlarına kayıtsız koşulsuz destek olan Rusya Federasyonu ve dostlarının siyasi ve ekonomik desteği son buldu. Süreç içinde Kıbrıs Rumların sırtlarını dayayıp horozlandıkları dağlar yıkıldı.
Biz zamanlar “Kıbrıs Adasının sahibi biziz. Biz ne dersek, ne istersek sadece o olur” diyen Kıbrıs Rumları ve Yunanlar, şimdi Kıbrıs Türklerini masaya oturtmak için yalvar, yakar oldular. Araya BM, ABD ve AB gibi Atlantik İttifakının güçlü ortaklarını sokmaya çalışıyorlar ama elde edebildikleri hiçbir olumlu sonuç yok.
Sıra, 24 Nisan 2004 tarihinde gerçekleştirilen Annan Planı referandumunda, Atlantik İttifakına ve Hristiyan dünyasına güvenerek “HAYIR – OXI” oyu kullanarak, çöpe atılmasına neden oldukları “Adadaki iki halkın BARIŞ içinde yaşamasına mani olmaları”nın bedelini ödemeye geldi…
Ağlaya ağlaya, bu bedeli de ödeyecekler….
Prof. Dr. (İnş. Müh.), Doç. Dr. (UA. İliş.) Ata ATUN
KKTC Cumhurbaşkanı Danışma Kurulu Üyesi
KKTC Cumhuriyet Meclisi 1. Dönem Milletvekili
Prof. Dr. Ata Atun
Avrupa Birliği (AB), Yunanların ve Rumların tüm girişim ve baskılarına rağmen Aralık ve Mart zirvelerinde AB-Türkiye ilişkilerini ele almaktan kaçındı ve daha sonraki zirvelere erteledi. 17-18 Nisan’da Brüksel’de gerçekleştirilen AB Devlet ve Hükümet Başkanları Nisan Özel Zirvesi’nde de Yunan ve Rumlardan gelen baskılar nedeni ile konuyu kerhen “stratejik tartışma” kapsamında ele aldı.
AB Devlet ve hükümet liderleri, Ankara ile ilişkilerin ilerletilmesi için gerekli çalışmaların başlatılmasını kararlaştırırken bunun kuyruğuna da “50 yıldır dile getirilen Kıbrıs sorununun Birleşmiş Milletler (BM) parametreleri çerçevesinde çözümü için müzakerelerin yeniden başlatılması gerektiği” cümlesini eklediler. Oysa bu cümle Nisan zirvesinin sonuç bildirisinde olsa da, olmasa da değişen bir şey yok, olmayacak…
Rumların ve Yunanların, Kıbrıs Türklerini yeni kurulacak devlete ortak yapmamak için olabildiğince savsakladıkları ve incir ipi gibi uzattıkları müzakereler kendilerinin maksimalist talepleri nedeni ile çökünce aniden kendilerinin hiç kulak asmadığı bu BM Parametreleri kıymete bindi ve Atlantik ittifakında yer alan her toplantıdan sonra yapılan açıklamaların kuyruğuna bu tavsiyeyi ekletmeye çalışıyorlar, son elli yıldır konuşulmasına ve uygulanamamış olmasına rağmen…
AB’nin tavsiyelerinin, kararlarının ve sair açıklamalarının geçerliliğinin olup olmadığı tartışma kaldırıyor. Eğer bu BM parametrelerinin geçerliliği olsaydı Yunanlar ve Rumlar tarafından çoktan uygulanır, Kıbrıs konusu çözülürdü. Kıbrıs adasını Yunan toprağı yapmak ve Kıbrıs Türklerini ikinci sınıf azınlık konumuna düşürmek için elden geleni yaptıktan sonra baktılar gördüler ki Türkiye bölgede üzerinde baskı uygulanamayacak konumda, AB üyelikleri işe yaramayacak, o zaman elli yıldır uygulamaktan kaçındıkları BM parametrelerini öne çıkarmak gerekti.
Gelelim AB devlet ve hükümet başkanları Nisan zirvesinin sonuç bildirisinde yer alan Türkiye ile ilgili bölüme; Kafa karıştıran ve AB-Türkiye ilişkilerine de değinen ortak bildiri, AB Komisyonu Başkan Yardımcısı ve Dış İlişkiler ve Güvenlik Politikası Yüksek Temsilcisi Josep Borrell ile AB Komisyonu tarafından hazırlandı.
Ortak Bildirinin içinde yer alan tavsiyelerle ilgili bölümde somut bir karar yok, mali kısıtlama yok, uygulama yok, ambargo yok, ticari kısıtlama yok, ekonomik yaptırım yok. Belli ki AB, Türkiye’ye baskı yapmayı ve karşısına almayı göze alamamış ve Yunan ve Rumların ağzını kapatacak bir şeyler yapalım diyerek, sonuç bildirisinin içine “geçerliliği tartışılır” bir tavsiye eklemişler.
Rum lider Hristodulidis sonuç bildirinde yer alan AB-Türkiye ilişkileri ile ilgili bu paragrafı, “AB-Türkiye ilişkilerini Kıbrıs konusunda bağladım ve zafer kazandık” gibi kelimeler içeren bir cümle ile kendi halkına yutturmaya çalışsa da işin aslı öyle değil.
En az on kez arka arkaya okuduğum bildiride, elli yıldır dillendirilen Kıbrıs sorununun BM parametreleri çerçevesinde çözümü tavsiyesine ilaveten açık ve net olarak “Avrupa Birliği’nin, Doğu Akdeniz’de istikrarlı ve güvenli bir ortamda ve Türkiye ile işbirliğine dayalı, karşılıklı yarar sağlayan bir ilişkinin geliştirilmesinde stratejik çıkarı vardır. Türkiye’nin yapıcı katılımı, ortak bildiride belirlenen çeşitli işbirliği alanlarının geliştirilmesine yardımcı olacaktır” denilmekte.
Belli ki çıkar dengeleri 21. Yüzyılın ikinci çeyreğine girilirken Türkiye lehine değişmiş. “Kıbrıs sorununun çözümünde hangi tarafın isteği daha baskın olacak” sorusunun yanıtı da önümüzdeki yıllarda daha net bir biçimde verilecek gibi…
Prof. Dr. (İnş. Müh.), Doç. Dr. (UA. İliş.) Ata ATUN
KKTC Cumhurbaşkanı Danışma Kurulu Üyesi
KKTC Cumhuriyet Meclisi 1. Dönem Milletvekili
